Off to work
Blijf op de hoogte en volg Sandrine
17 September 2013 | Haïti, Bon Repos
Hallo daar!
Aaaah, ik ben vandaag precies een week op Haïti! Echt zó bizar en gek. Ik heb al zoveel gedaan enzo. Coool!
Vorige week was pittig. Woensdag ben ik meteen begonnen met werken in het centrum van Child Flower en na alle indrukken, het aanhoren van vreemde talen die ik vervolgens moet vertalen, mezelf verstaanbaar maken in een vreemde taal en m’n jetlag die nog steeds niet helemaal over is, was ik echt kapot.
Ik ken de taal nog niet goed, dus ben in m’n hoofd steeds alles aan het vertalen en aan het nadenken over hoe ik m’n zinnen moet formuleren.
Iedere week werk ik van woensdag tot en met zaterdag in het centrum van Child Flower. Ik noem het voor het gemak maar even het Centrum voor Jeugd en Gezin zoals we dat in Nederland kennen. Er worden soort van opvoedcursussen/praatgroepen gegeven aan ouders. Echt cool. Daarnaast zit in het centrum een naaiatelier en wat die vrouwen daar maken is wel echt cool. De komende maanden wordt dat een beetje mijn kindje. Het zit namelijk als volgt. Child Flower heeft sinds een tijdje een project gestart; het Mama Fleur project. Dit houdt in dat Haïtiaanse moeders voor een bedrag tot 500,- stoffen poppen maken. Moeders kunnen hierdoor voorzien in hun eigen levensonderhoud, of zelfs een eigen bedrijfje opstarten, wat er weer voor zorgt dat zij hun kinderen niet verkopen of aanbieden als huisslaaf. Klinkt ongelofelijk dat ze dat doen, maar door de armoede komt het veel voor dat ouders hun kinderen verkopen. Nou goed, dit project biedt moeders dus werkgelegenheid. De poppen die de moeders maken worden vervolgens uitgedeeld aan verschillende weeshuizen op Haïti. Waar kinderen in Nederland over het algemeen bakken vol met speelgoed hebben, hebben kinderen op Haïti helemaal niets. Dit project wil er voor zorgen dat kinderen op Haïti eigen speelgoed hebben. Dus, aan de ene kant biedt het project Haïtiaanse moeders werkgelegenheid en inkomen en aan de andere kant biedt het project kinderen speelgoed. Ik zeg: Super cool :-) Goed, zoals ik al zei is het Mama Fleur project een beetje mijn kindje in de toekomst. Op dit moment leidt Karen (weet je nog, één van de Belgen) het project en het is de bedoeling dat ik over zo’n 3 weken het project ga overnemen. Dat klinkt major, maar valt wel mee hoor. Ik wordt voor de moeders die voor het project werken het aanspreekpunt en ga ze aansturen. Ik vind het best wel spannend om te doen. Het lijkt nu allemaal best wel veel en groots, en het idee dat ik daar straks verantwoordelijk voor ben vind ik best een spannend idee. Als Karen straks weg is, blijft Peter nog tot december, dus als ik ergens niet uit kom heb ik een hulplijn :-) Ja, ik vind het echt spannend. Maar goed, aan de andere kant, ik heb wel vaker dingen gedaan waarvan ik vooraf nooit had gedacht dat ik het zou doen (zoals in m’n eentje naar Haïti vliegen en daar een aantal maanden vrijwilligerswerk doen) en dat is ook allemaal goed gekomen. Ik ben nu vooral heel hard aan het kijken hoe Karen het project leidt enzo, zodat ik het straks zo goed mogelijk kan overnemen.
Met de taal gaat het stapje voor stapje beter. Karen doet het wat dat betreft wel echt goed. Vanaf het begin af aan laat ze me al dingen uitleggen in het Creools/Frans aan de moeders, waardoor ik wel moet. Best spannend, maar ik ga gewoon door! Ik begrijp al steeds meer dingen in het Frans en Creools, maar meteen antwoord teruggeven vind ik nog lastig. Hihi, m’n zinnen bestaan vaak uit Creoolse en Franse woorden door elkaar, maar ach, m’n gesprekspartners begrijpen het vaak wel. Nou goed, alles op z’n tijd. Eigenlijk wil ik het nú, maar zo werkt het helaas niet :-)
Vrijdag was echt een toffe dag! Omdat we stof te weinig hadden voor de kleertjes van de poppen, ben ik dat samen met Karen, Cesar en Noel gaan halen in Port au Prince. Dat was zó cool! We gingen gewoon winkelen! Aaaah :-). Ons winkelavontuur begon bij de bank. Karen moest even een cheque inwisselen en dat ging echt zó lagge. We parkeerden met de auto op een parkeerplek met naast ons een buis. Met een druk op de knop kwam er een of andere koker naar beneden waar Karen haar cheque en paspoort in moest doen. Druk op de knop en de koker vloog naar boven. Een paar minuten later kwam de koker, gevuld met geld, weer naar beneden. Is dat niet cool? Ik vond het echt vet. Goed, na ons avontuur bij de Unibank gingen we verder naar Port au Prince. Eerst nog de vrouw van Noel afzetten bij de universiteit van Port au Prince, toen souvenirs kopen voor Karen en toen verder Port au Prince in om stof te halen. Ik vond het best spannend om de auto uit te gaan, maar ik dacht: “Ik doe het gewoon, ik ben er nu en als ik word overvallen is Noel vast heel sterk.” Ik heb het allemaal overleefd want ik zit veilig m’n blog te tikken. Het was echt een bijzondere ervaring die ik eigenlijk niet zo goed in woorden kan uitdrukken. Overal kraampjes met mensen die dingen verkopen. De armoede werd me tegelijk ook hard duidelijk. Toen we in de binnenstad van Port au Prince waren rook het echt naar ontlasting enzo. Onderweg naar Port au Prince reden we langs zó ontzettend veel krottenwijken en tentenkampen. Ja, Haïti is prachtig maar ook heel arm.
Op een gegeven moment reden we langs Cite de Soleil. Dat was best gek, want daar ben ik 23 jaar geleden geboren.
Na het winkelen zijn we weer langs de bank gegaan om voor mij wat geld te fixen. Na ons chequeavontuur was dit maar saai; een balie waar ik een paar handtekeningen moest zetten zodat ik vervolgens het geld in ontvangst kon nemen. Met m’n Haïtiaanse nummer is het ook gelukt! Ik vind het echt leuk om allemaal van die “gewone” dingen te doen zoals winkelen, naar de supermarkt (daar ben ik vandaag óók nog geweest), naar de bank. Van die dingen die erbij horen als je op Haïti woont. Echt vet!
Met Peter en Karen is het ook leuk! Het is echt gezellig dat er nog meer mensen zijn naast mijzelf. Peter en Karen zitten in een huisje net buiten het terrein van het kinderdorp, maar wel weer binnen de muren van het dorp. Ehm, klinkt gek, i know. Maar ik kan het niet beter uitleggen dan dit :P Ik zit in een huis naast het huis van Johan, midden op het kinderdorp maar wel weer met muren er om heen. O ja, en met 3 enorme honden. Of nou ja, enorm. Alles groter dan Bikkel vind ik enorm. Die honden zijn echt enorm waaks, heb ik aan den lijven ondervonden. Ik ontbijt en eet m’n avondeten iedere dag met Peter en Karen in hun huis. Dat is iedere keer zo’n 5 minuten lopen. Overdag vind het totaal geen probleem om langs de bananenplantage (lees: home of the tarantula’s en ander ongedierte) te lopen, maar ’s avonds vind ik dat minder fijn. Niet omdat ik die beesten zo eng vind (oké, ik vind ze verschrikkelijk en ben echt bang voor ze), maar vooral omdat het in de avond echt pikkedonker is. Er zijn hier namelijk geen lantaarnpalen of andere verlichtingsdingen op het terrein, dus als het donker is, is het echt pikkedonker. En ik hou niet van donker. Dus, Peter loopt in de avond vaak een stukje (of eigenlijk helemaal) met me mee naar huis. De allereerste avond werd meteen duidelijk hoe ontzettend chill dat was. Toen Peter en ik het hek naar het huis van Johan opendeden, werden we al blaffend verwelkomt door 3 honden. Het voelde net alsof ze ons aanvielen. In mijn hoofd was dat ook echt zo. Peter zei dat de honden even aan me moesten wennen, en rationeel wist ik dat het het beste was om te blijven staan en de honden aan me te laten ruiken, maar daar hou ik niet van. Dus ik liep door. Alles is weer goed gekomen en een paar minuten later stond ik veilig in m’n eigen huisje. Zoals ik al zei ontbijten we altijd met z’n drieën en doen we ook avondeten met z’n drieën. Na het eten blijf ik altijd nog een beetje bij ze hangen en doen we allemaal ons ding; lezen, laptoppen, bloggen, wat dan ook. M’n appartement naast het huis van Johan is ook relaxt. Het is vrij groot en heeft airco. In een land waar het altijd snikheet is, is dat echt super chill!
Oh man, ik heb echt zóveel meer te vertellen dan alleen dit. Haken met de moeders, boodschappen doen in de straat. Aaah! Maar dat zal ik jullie niet aan doen ;-)
Dat was het weer!
Liefs,
Sandrine
Ps. De foto’s zijn toegevoegd aan het vorige verslag! Oh en ook bij dit verslag :)
Aaaah, ik ben vandaag precies een week op Haïti! Echt zó bizar en gek. Ik heb al zoveel gedaan enzo. Coool!
Vorige week was pittig. Woensdag ben ik meteen begonnen met werken in het centrum van Child Flower en na alle indrukken, het aanhoren van vreemde talen die ik vervolgens moet vertalen, mezelf verstaanbaar maken in een vreemde taal en m’n jetlag die nog steeds niet helemaal over is, was ik echt kapot.
Ik ken de taal nog niet goed, dus ben in m’n hoofd steeds alles aan het vertalen en aan het nadenken over hoe ik m’n zinnen moet formuleren.
Iedere week werk ik van woensdag tot en met zaterdag in het centrum van Child Flower. Ik noem het voor het gemak maar even het Centrum voor Jeugd en Gezin zoals we dat in Nederland kennen. Er worden soort van opvoedcursussen/praatgroepen gegeven aan ouders. Echt cool. Daarnaast zit in het centrum een naaiatelier en wat die vrouwen daar maken is wel echt cool. De komende maanden wordt dat een beetje mijn kindje. Het zit namelijk als volgt. Child Flower heeft sinds een tijdje een project gestart; het Mama Fleur project. Dit houdt in dat Haïtiaanse moeders voor een bedrag tot 500,- stoffen poppen maken. Moeders kunnen hierdoor voorzien in hun eigen levensonderhoud, of zelfs een eigen bedrijfje opstarten, wat er weer voor zorgt dat zij hun kinderen niet verkopen of aanbieden als huisslaaf. Klinkt ongelofelijk dat ze dat doen, maar door de armoede komt het veel voor dat ouders hun kinderen verkopen. Nou goed, dit project biedt moeders dus werkgelegenheid. De poppen die de moeders maken worden vervolgens uitgedeeld aan verschillende weeshuizen op Haïti. Waar kinderen in Nederland over het algemeen bakken vol met speelgoed hebben, hebben kinderen op Haïti helemaal niets. Dit project wil er voor zorgen dat kinderen op Haïti eigen speelgoed hebben. Dus, aan de ene kant biedt het project Haïtiaanse moeders werkgelegenheid en inkomen en aan de andere kant biedt het project kinderen speelgoed. Ik zeg: Super cool :-) Goed, zoals ik al zei is het Mama Fleur project een beetje mijn kindje in de toekomst. Op dit moment leidt Karen (weet je nog, één van de Belgen) het project en het is de bedoeling dat ik over zo’n 3 weken het project ga overnemen. Dat klinkt major, maar valt wel mee hoor. Ik wordt voor de moeders die voor het project werken het aanspreekpunt en ga ze aansturen. Ik vind het best wel spannend om te doen. Het lijkt nu allemaal best wel veel en groots, en het idee dat ik daar straks verantwoordelijk voor ben vind ik best een spannend idee. Als Karen straks weg is, blijft Peter nog tot december, dus als ik ergens niet uit kom heb ik een hulplijn :-) Ja, ik vind het echt spannend. Maar goed, aan de andere kant, ik heb wel vaker dingen gedaan waarvan ik vooraf nooit had gedacht dat ik het zou doen (zoals in m’n eentje naar Haïti vliegen en daar een aantal maanden vrijwilligerswerk doen) en dat is ook allemaal goed gekomen. Ik ben nu vooral heel hard aan het kijken hoe Karen het project leidt enzo, zodat ik het straks zo goed mogelijk kan overnemen.
Met de taal gaat het stapje voor stapje beter. Karen doet het wat dat betreft wel echt goed. Vanaf het begin af aan laat ze me al dingen uitleggen in het Creools/Frans aan de moeders, waardoor ik wel moet. Best spannend, maar ik ga gewoon door! Ik begrijp al steeds meer dingen in het Frans en Creools, maar meteen antwoord teruggeven vind ik nog lastig. Hihi, m’n zinnen bestaan vaak uit Creoolse en Franse woorden door elkaar, maar ach, m’n gesprekspartners begrijpen het vaak wel. Nou goed, alles op z’n tijd. Eigenlijk wil ik het nú, maar zo werkt het helaas niet :-)
Vrijdag was echt een toffe dag! Omdat we stof te weinig hadden voor de kleertjes van de poppen, ben ik dat samen met Karen, Cesar en Noel gaan halen in Port au Prince. Dat was zó cool! We gingen gewoon winkelen! Aaaah :-). Ons winkelavontuur begon bij de bank. Karen moest even een cheque inwisselen en dat ging echt zó lagge. We parkeerden met de auto op een parkeerplek met naast ons een buis. Met een druk op de knop kwam er een of andere koker naar beneden waar Karen haar cheque en paspoort in moest doen. Druk op de knop en de koker vloog naar boven. Een paar minuten later kwam de koker, gevuld met geld, weer naar beneden. Is dat niet cool? Ik vond het echt vet. Goed, na ons avontuur bij de Unibank gingen we verder naar Port au Prince. Eerst nog de vrouw van Noel afzetten bij de universiteit van Port au Prince, toen souvenirs kopen voor Karen en toen verder Port au Prince in om stof te halen. Ik vond het best spannend om de auto uit te gaan, maar ik dacht: “Ik doe het gewoon, ik ben er nu en als ik word overvallen is Noel vast heel sterk.” Ik heb het allemaal overleefd want ik zit veilig m’n blog te tikken. Het was echt een bijzondere ervaring die ik eigenlijk niet zo goed in woorden kan uitdrukken. Overal kraampjes met mensen die dingen verkopen. De armoede werd me tegelijk ook hard duidelijk. Toen we in de binnenstad van Port au Prince waren rook het echt naar ontlasting enzo. Onderweg naar Port au Prince reden we langs zó ontzettend veel krottenwijken en tentenkampen. Ja, Haïti is prachtig maar ook heel arm.
Op een gegeven moment reden we langs Cite de Soleil. Dat was best gek, want daar ben ik 23 jaar geleden geboren.
Na het winkelen zijn we weer langs de bank gegaan om voor mij wat geld te fixen. Na ons chequeavontuur was dit maar saai; een balie waar ik een paar handtekeningen moest zetten zodat ik vervolgens het geld in ontvangst kon nemen. Met m’n Haïtiaanse nummer is het ook gelukt! Ik vind het echt leuk om allemaal van die “gewone” dingen te doen zoals winkelen, naar de supermarkt (daar ben ik vandaag óók nog geweest), naar de bank. Van die dingen die erbij horen als je op Haïti woont. Echt vet!
Met Peter en Karen is het ook leuk! Het is echt gezellig dat er nog meer mensen zijn naast mijzelf. Peter en Karen zitten in een huisje net buiten het terrein van het kinderdorp, maar wel weer binnen de muren van het dorp. Ehm, klinkt gek, i know. Maar ik kan het niet beter uitleggen dan dit :P Ik zit in een huis naast het huis van Johan, midden op het kinderdorp maar wel weer met muren er om heen. O ja, en met 3 enorme honden. Of nou ja, enorm. Alles groter dan Bikkel vind ik enorm. Die honden zijn echt enorm waaks, heb ik aan den lijven ondervonden. Ik ontbijt en eet m’n avondeten iedere dag met Peter en Karen in hun huis. Dat is iedere keer zo’n 5 minuten lopen. Overdag vind het totaal geen probleem om langs de bananenplantage (lees: home of the tarantula’s en ander ongedierte) te lopen, maar ’s avonds vind ik dat minder fijn. Niet omdat ik die beesten zo eng vind (oké, ik vind ze verschrikkelijk en ben echt bang voor ze), maar vooral omdat het in de avond echt pikkedonker is. Er zijn hier namelijk geen lantaarnpalen of andere verlichtingsdingen op het terrein, dus als het donker is, is het echt pikkedonker. En ik hou niet van donker. Dus, Peter loopt in de avond vaak een stukje (of eigenlijk helemaal) met me mee naar huis. De allereerste avond werd meteen duidelijk hoe ontzettend chill dat was. Toen Peter en ik het hek naar het huis van Johan opendeden, werden we al blaffend verwelkomt door 3 honden. Het voelde net alsof ze ons aanvielen. In mijn hoofd was dat ook echt zo. Peter zei dat de honden even aan me moesten wennen, en rationeel wist ik dat het het beste was om te blijven staan en de honden aan me te laten ruiken, maar daar hou ik niet van. Dus ik liep door. Alles is weer goed gekomen en een paar minuten later stond ik veilig in m’n eigen huisje. Zoals ik al zei ontbijten we altijd met z’n drieën en doen we ook avondeten met z’n drieën. Na het eten blijf ik altijd nog een beetje bij ze hangen en doen we allemaal ons ding; lezen, laptoppen, bloggen, wat dan ook. M’n appartement naast het huis van Johan is ook relaxt. Het is vrij groot en heeft airco. In een land waar het altijd snikheet is, is dat echt super chill!
Oh man, ik heb echt zóveel meer te vertellen dan alleen dit. Haken met de moeders, boodschappen doen in de straat. Aaah! Maar dat zal ik jullie niet aan doen ;-)
Dat was het weer!
Liefs,
Sandrine
Ps. De foto’s zijn toegevoegd aan het vorige verslag! Oh en ook bij dit verslag :)
-
18 September 2013 - 05:42
Nelleke:
Hahaha San zit hier hardop te lachen om je verslag, echt heerlijk om te lezen!! En ook super dat het gelukt is om foto's te uploaden! Snap nu wat je bedoelt, je appartement is echt enorm:) Dat wordt nog wennen als je weer in NL bent;) -
18 September 2013 - 07:48
Mamma:
ha..weer bijzonder verhaal..leuk!! Ik zie uit naar je volgende blog. We bidden voor jou lieverd!
Tot later, mam -
18 September 2013 - 08:00
Je Zus Lianne:
He San! echt super gaaf om te lezen! en idd alle honden
groter dan bikkel zijn enorm!hihi.
Tof dat het allemaal zo goed gaat..zie uit naar je volgende blogg
Succes met alles!
liefsssss -
18 September 2013 - 08:04
Wendy:
Hoi Sandrine, wat schrijf je leuk! Ik lees zoveel passie om de mensen te helpen...bid maar of God je helpt bij alles wat je spannend vindt. Heel veel Zegen gewenst op je plekje daar! -
18 September 2013 - 09:13
Marlanda:
Mooi op zo met je mee te lezen! Je schrijft ook lekker pakkend! superr dat je het zo naar je zin hebt! als je terug komt neem je dan een koffer van die poppen mee om ze hier te verkopen, ze zijn nl erg leuk! succes met alles wat je daar doet en ik blijf je verslagen lezen hoor! En we blijven voor jou en de mensen daar in haiti bidden. lfs uit herfstig Hasselt -
18 September 2013 - 16:56
Hena:
Wauw, San, wat een lap tekst haha, fantastisch :) Je hebt al weer super veel indrukken opgedaan zeg, cool! Nog even en je schrijft al je blogs in het Creools of Frans ;)
Succes en veel plezier met het wennen en oppakken van taken.
Liefs -
18 September 2013 - 17:56
Eline:
Wat super leuk om jouw verhaal te lezen!!
Het klinkt echt super tof, al de dingen die je doet.
En geniet maar van de warmte daar want hier op de Douwes staat de verwarming al weer aan ;)
Liefs!! -
19 September 2013 - 00:34
Jeanet:
hallo Sandrine, wat schrijf je leuk! ik houd me ook aanbevolen om zo'n pop te kopen, voor het goede doel? ze zijn vast niet zwaar in je koffer... succes met alles en Gods zegen. groetjes uit meppel
-
19 September 2013 - 00:34
Jeanet:
hallo Sandrine, wat schrijf je leuk! ik houd me ook aanbevolen om zo'n pop te kopen, voor het goede doel? ze zijn vast niet zwaar in je koffer... succes met alles en Gods zegen. groetjes uit meppel
-
19 September 2013 - 00:37
Jeanet:
hallo Sandrine, wat schrijf je leuk! ik houd me ook aanbevolen om zo'n pop te kopen, voor het goede doel? ze zijn vast niet zwaar in je koffer... succes met alles en Gods zegen. groetjes uit meppel
-
20 September 2013 - 18:00
Liesbeth:
Woehoe, heerlijk om dit te lezen zeg. Mag ik anders ook eventjes langskomen? Ik ben namelijk nog op zoek naar zo'n cool baantje ;)
Ik snap dat het wel spannend is om zo'n verantwoordelijke rol te hebben. Aanspreekpunt van die mensen daar enzo. Maar San, jij kunt dat gewoon heel goed hoor. Ga zo door!
Heel veel liefs! -
28 September 2013 - 17:15
Ida:
Lieve, lieve San!
Wat klinkt dat allemaal super gaaf zeg! Echt zo leuk om te lezen waar je mee bezig bent! We moeten snel bijkletsen! En het gaat je helemaal lukken daar op Haiti, dat weet ik zeker. En je hoeft het allemaal niet in 1x perfect te kunnen he, haha:)
Heel veel kusjes en knuffels xx -
28 September 2013 - 17:28
Annemarie:
Wat superleuk om dit te lezen en de foto's te bekijken! Door de manier waarop je schrijft, voelt het net een beetje alsof je het me in levende lijve aan het vertellen bent ;) Genietse, lieve San! Liefs X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
