Alive and kicking

Hallo daar!

Tijd voor een teken van leven vanuit het Carribisch gebied.
Momenteel schallen de laatste grootste Nederlandse hits uit Nederland voordat ik naar hier vertrok uit de speakers van m’n laptop. Daft Punk ft Pharell Williams, Stromae en Bruno Mars; ze komen allemaal langs. Door die muziek waan ik me even in Nederland. Waar discussies gaande zijn over Zwarte Piet en het zo hard stormt dat het KNMI code Rood heeft afgegeven. Over die discussie over Zwarte Pieter gesproken: Het spijt me dat ik ben vertrokken en ik daarmee het land zo reddeloos achter heb gelaten dat ze niet meer weet wat ze met zichzelf aan moet dat ze maar over zaken als Zwarte Pieter discussieert. Dat de VN zich er mee ging bemoeien was niet mijn bedoeling. Sterker nog, ik wou dat ze het geld dat ze nu in het onderzoek naar Zwarte Pieter hebben gestoken, investeerden in de infrastructuur van Haïti. Maar goed, je kunt niet alles hebben.

Ik vind het echt leuk om te merken dat jullie m’n blog lezen en reageren. Ik zie dat ie wordt bekeken, maar heb geen idee wie dat allemaal zijn. Door jullie reacties via app of blog krijg ik daar een beetje een idee van. Echt leuk :D

Het gaat goed hier! Ik moest de 2 weken nadat Karen net weg was wel echt even weer wennen en m’n plekje vinden. Inmiddels is dat gelukt en ik ben er weer helemaal :D
Het leven hier begint steeds “gewoner” te worden. En dan bedoel ik niet “saaier” of “minder spannend en leuk”, maar ik begin me steeds meer thuis te voelen hier. Tegelijk voel ik me nog steeds best een beetje een toeschouwer en toerist als ik buiten de poort van het kinderdorp kom, omdat ik de taal niet spreek en ik nou eenmaal een buitenlander ben. Maar binnen het kinderdorp en op het centrum wordt het steeds gewoner en normaler dat ik hier rondloop. Vond ik het in het begin nog spannend om alleen naar huis te lopen van m’n werk, vind ik nu al een stuk minder spannend. Het is nog steeds wel spannend :P Maar het wordt steeds normaler om brood te halen in de straat of wat dan ook. Maar goed, dus niet saai ofzo. Ik kan het niet goed uitleggen, maar hopelijk snappen jullie wat ik bedoel.

M’n takenpakket is een beetje uitgebreid, trouwens! Ik ga me de komende tijd bezighouden met het herschrijven van een veerkrachtsprogramma voor de kids van het kinderdorp. Het is oorspronkelijk een Belgisch programma dat is geschreven voor vluchtelingenkinderen. De komende tijd ga ik samen met Rosie en McGuffy (2 psychologen hier) het programma wat bestaat uit workshops voor kinderen en tantes, workshop voor workshop uittesten, evalueren en vervolgens herschrijven. Ik vind het echt leuk om wat meer Pedagogische dingen te doen hier. Inmiddels ben ik begonnen met me in te lezen in het programma. Het zijn nogal wat pagina’s, dus ik ben nog wel even bezig.
Sinds kort zijn René en Marianne weer terug van hun verlof in de States en Nederland. René en Marianne zijn 2 Nederlanders die op het terrein van Hart voor Haïti wonen, maar dan weer voor een Amerikaanse organisatie werken. Ik vind het echt leuk dat ze er zijn!

Zoals ik in m’n vorige blog vertelde is het comité van Hart voor Haïti langs geweest. Inmiddels zijn ze weer vertrokken en heb ik m’n enorme stulp intussen alweer gedeeld met een andere Nederlander die voor 3 dagen op Haïti was.
Ik was voordat het comité kwam erg benieuwd hoe het zou zijn om opeens m’n huis te delen met 3 mannen die ik niet kende. Na de eerste dag was ik al meteen fan van ze, want ze hebben me bevrijd van één van m’n grootste nachtmerries. Het zat namelijk zo. Op een avond kwam ik thuis nadat ik had gegeten met Peter. Bij binnenkomst zag ik bij de muur een baby-vogelspin. Hoewel het een baby was, was ie nog steeds ik weet niet hoeveel keer groter dan de grootste spin in Nederland. Reden genoeg voor mij om heel bang te worden. Ik overwoog even om gewoon door te lopen naar m’n slaapkamer, net te doen alsof ie er niet zat en m’n deur op slot te doen (zodat ie niet binnen kon komen :P), maar omdat ik dan niet zou weten waar ie allemaal heen zou lopen (ik zag beelden voor me van de spin die op m’n deur zou zitten, of erger nog, op m’n klamboe zou klimmen en ik, zodra ik wakker werd, recht in z’n ogen zou kijken), besloot ik dat dat toch niet kon. Ik moest iets doen. Ik was van plan om een grote mok op hem te zetten, maar omdat ik bedacht dat ik dan wel heel dicht bij hem moest komen, had ik ook dat plan maar laten varen. Toen zag ik opeens de ventilator staan en ik besloot dat het daar maar mee moest gebeuren. Goed, ik alle moed verzameld die ik in me had en die ventilator bovenop hem gezet. Check! Vervolgens heb ik snel op een briefje geschreven waarom die ventilator opeens midden in de keuken stond (terwijl ik die ventilator op de spin wilde zetten begon ie namelijk richting mij (!) te lopen) en ik wilde niet dat de mannen de volgende morgen die ventilator zomaar weg zouden halen en de spin alsnog overal heen (lees: naar mijn slaapkamer) kon lopen. Goed, briefje neergelegd op de ventilator en toen kon ik rustig gaan slapen. De volgende morgen vertelden de heren dat ze toen ze wakker werden het briefje en de ventilator zagen, vervolgens de ventilator weghaalden en de spin stijf van angst (dat was de mening van de heren, ik denk nog steeds dat de spin een aanvalsplan aan het beramen was) onder de ventilator zat waarop ze hem naar buiten hebben gegooid. De spin leefde dus nog. Het spijt me voor alle biologen en fervente Partij voor de Dieren aanhangers, maar dat vond ik jammer. Ik bedoel, toen ik die ventilator op hem zette had ik in m’n hoofd dat ie wel dood zou gaan. Maar goed, niet dus. De heren vertelden me dat ze me een dappere jonge vrouw vonden dat ik dat ding op de spin had durven te zetten. Daar was ik het eigenlijk wel een beetje me eens, want het was heel spannend :P Inmiddels is het comité dus weer naar huis. Het was gezellig met ze!
Zoals ik al es vertelde is Haïti echt prachtig. Waar ik absoluut geen fan ben van de fauna van dit land, ben ik dat wel van de flora. Palmbomen met kokosnoten die overal staan, mango’s die in de bomen groeien, de bananenbomen… Echt cool! Waar ik nu woon, in Bon Repos, is het best wel stoffig en niet per se heeeeel groen. Er zijn wel bomen en dat soort dingen, maar het is over het algemeen best wel stoffig. Dat Haïti ook zo heel anders kan zijn heb ik zo’n 2 weken geleden ontdekt. Sander (de Nederlandse man van de waterschool) en Noel en Sam (broers en 2 Haïtianen van dezelfde waterschool) zouden naar Sodo om daar te kijken of ze eventueel een filter konden plaatsen. Klinkt vaag, I know, maar het is anders echt een heeeel lang verhaal. Nou goed, ik ging met ze mee om te kijken. Dat was echt zó cool! Sodo ligt namelijk hoog in de bergen, dus we gingen de bergen in. En dat vond ik zó vet. Ik wilde altijd al een keer de bergen van Haïti in en dat gebeurde nu. Doordat we vroeger onze zomervakanties vaak doorbrachten op Schiermonnikoog heb ik niet heel veel ervaring met het rijden door bergpassen. Al denk ik dat menig doorgewinterde berg-vakantieganger dit ook spannend had gevonden, trouwens. Op Haïti rijden ze een stuk anders dan wij in Nederland gewend zijn. Een stuk wilder en minder gestructureerd. Of je nou door de bergen of door de straten van Port au Prince rijdt, overal rijden ze zo. Best spannend dus. Vrachtouders die in bochten inhalen, motoren die overal tussendoor schieten, oh man! Hoe hoger we in de bergen reden, hoe groener het werd. Het was echt zó mooi! Totaal niet stoffig, maar heel groen en het leek allemaal heel vruchtbaar. Bij Sodo is een enorme waterval waar we ook zijn geweest. Dat was trouwens hilarisch. We wilden naar die waterval, maar omdat het een toeristische trekpleister is zouden we moeten betalen. Hier op Haïti doen ze ook aan korting geven, maar zo nu en dan een beetje anders dan in Nederland. Ik heb al vaker gezien dat buitenlanders meer moeten betalen dan Haïtianen. Nadat we de auto hadden geparkeerd gingen Sam en Noel vooruit om met de mensen van de waterval te praten over welke prijs we zouden moeten betalen. Dat zegt eigenlijk al genoeg. Nou goed, bij terugkomst bij de auto vertelden ze dat ze overeen waren gekomen dat Sander 10 USD moest betalen en ik m’n mond moest houden, omdat ze hadden gezegd dat ik ook een Haïtiaan was. Als ik iets zou zeggen zouden we door de mand vallen. Nou goed, wij gedaan en alles liep volgens plan. Ik ben dus gratis die waterval in gekomen. De waterval was echt cool! We zijn er ook nog in geweest. Bij de waterval stonden ook allemaal voodoo offerplaatsen. Dat was weer minder cool. Later werd verteld dat mensen na voodorituelen zich in die waterval wassen. Hm…

Maar over dat rijden op Haïti trouwens. Het is echt een, zo nu en dan heel enge, belevenis. Als ik zo zou rijden tijdens rijles had Rini me nooit laten afrijden. Aan de andere kant is ook dit totaal niet te vergelijken met Nederland. Hihi, eigenlijk zou het CBR alle kandidaten moeten af laten rijden op Haïti. Als ze er zonder kleerscheuren vanaf komen, zijn ze geslaagd :P

Afgelopen zaterdag was het de internationale dag van de familie en dat hebben we gevierd hier op het centrum. Alle kinderen en hun moeder en/of vader kwamen helemaal netjes aangekleed naar het centrum voor stoelendans, verjaardagscadeautjes, eten en gewoon gezelligheid. Het was echt leuk! Aan het eind van de middag was er een soort van Haïtians got talent waarin iedereen z’n ding kon doen. Die stoelendans was trouwens echt lagge. Iedereen was lekker enthousiast en fanatiek. Ik ook :D Op het kinderdorp had Rosie ook een soort van programma in elkaar gezet. Toe het op het centrum was afgelopen heb ik daar nog even gekeken. Toen ik de kerk binnenkwam was er net een dancebattle bezig tussen twee meisjes. Oh man, die kids kunnen dansen! Het is echt niet te geloven. Echt zó cool!

Afgelopen weekend ben ik samen met Rosie, Peter, Yvenia, Clepson en Charlene naar een echte voetbalwedstrijd geweest. En met echt bedoel ik dan in het echte voetbalstadion van Port au Prince. Via McGuffy hadden we gratis VIPkaarten gekregen. Haha, dat hield in dat we op van die stadionstoeltjes konden zitten terwijl de niet VIP-plekken bestonden uit van die gewone traptrede-achtige dingen. Ik hou niet van voetbal, maar dit was echt zó vet! Het voetbal niet, maar alles wat er omheen gebeurde. Ik begreep van Clepson dat de voetbalwedstrijd niet per se tussen twee rivaliserende ploegen werd gehouden, maar dat het een soort van evenement was om een belangrijke gebeurtenis, namelijk het vertonen van de WK troffee. De echte. Iedereen was echt helemaal enthousiast. Eén man was zelfs zo enthousiast dat ie het grasveld op wist te komen om dat ding van dichterbij te kunnen zien. Dat het een hopeloze zaak was, wist hij ook wel, want hij ging al gauw op z’n knieën zitten met z’n handen achter z’n hoofd om zich over te geven aan de vele beveiligingsmannetjes die overal en nergens vandaan kwamen, hem optilden en vervolgens tussen hen in het stadion uitdroegen. Toen even later twee beveiligingsmannetjes met de man tussen zich in langs een deel van de tribune liepen, ging het hele stadion uit z’n dak. De manier waarop de beveiligingsmannen de man in kwestie vast hielden was niet heel verantwoord, vonden de mensen in het stadion.
In het stadion zaten we vlak achter een soort van band met heel veel vuvuzela-achtige dingen. Dat doet de muziek die ze maakten totaal geen eer aan, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. De muziek die ze maakten was echt zó te gek! Echt onwijs vet. Naarmate de wedstrijd vorderde werden ze steeds beter en aan het eind was het letterlijke en feestje in ons vak. Iedereen ging compleet uit z’n dak en stond te dansen. Echt zó awesome. Aan het eind lette ik totaal niet meer op het voetbal, maar keek ik meer naar wat er om me heen gebeurde. Niet heel gek, want zo’n voetbalfan ben ik helemaal niet ;-). Ik had m’n fotocamera niet mee naar de wedstrijd en had alleen m’n telefoon om foto’s mee te maken. Op de foto’s lijkt het alsof we vrij ver van het veld af zitten, terwijl dat in het echt niet zo was. Van de band heb ik alleen maar filmpjes, maar omdat het internet niet goed werkt laat ik die wel es zien als ik in Nederland ben. Al met al was het echt een enorme belevenis!
Was echt maf trouwens. Bij de wedstrijd waren een heleboel witte mensen! Dat vond ik echt zó gek. Ik bedoel, Peter, Johan, Leo (andere Nederlander van de waterschool die een tijdje op Haïti is), René en Marianne zijn ook wit, maar dat is anders. Ik ben het niet meer gewend om witte mensen te zien, volgens mij :P Ik vond het echt heel maf!

De kerkdiensten hier zijn echt vet. Ik heb regelmatig het gevoel alsof ik bij een concert ben van een enorm black gospelkoor. Van de preek versta ik natuurlijk helemaal niets :P Afgelopen zondag zat ik tussen allemaal kids van het kinderdorp. Een klein jongetje links van me was zó moe dat ie zat te slapen en te knikkebollen. Toen ik hem tegen me aan trok zodat ie tegen me aan kon zitten, ging ie liggen en gebruikte ie m’n benen als kussen. Daar heeft ie de rest van de dienst geslapen. Aan de rechterkant van me zat een ander jongetje dat ook graag een beetje aandacht wilde, dus hij stak z’n arm door mijn arm en ging vervolgens ook tegen me aan liggen. Lekker warm met 30 graden. Maar goed, wel heel lief, dus ik heb ze allebei maar gewoon gelaten.

Goed, dat was het weer voor nu!

Oh en Geer, als jij de woorden veerkrachtsprogramma, comité, vogelspin, Sodo, rijden op Haïti, voetbalwedstrijd en kerkdienst onthoudt, ben ook jij weer op de hoogte ;-)

Doei!

Liefs!
Sandrine

Ps. Er zijn weer foto’s!