I've made it

Hello,

Ik ben er! Na een reis van pak ‘m beet 2 dagen ben ik aangekomen op Haïti. Inmiddels zit m’n eerste “echte” dag op Haïti erop en het gaat goeoed!

Goed, even terug in de tijd. Maandagmorgen 9 september vertrokken papa, mama, Carlien, Theo en ik naar Schiphol om mij weg te brengen. Ik had die nacht op zich prima geslapen. Die 2 uur die ik wakker heb gelegen om 5u negeer ik gewoon even  Nee maar echt, ik voelde me vrij rustig en relaxt. Vond het een gek idee dat het nu toch echt zo ver was. Aaaah!
Onderweg naar Schiphol werd ik bestookt met allerlei smsjes, whats appjes en facebookberichtjes. Super leuk! Het idee dat er zoveel mensen aan me dachten deed me echt super goed. Eenmaal op Schiphol was het tijd voor een kopje koffie en vervolgens op naar de bagagedrop-ruimte van KLM. Ik had me zondagavond thuis al ingecheckt, dus ik kon meteen m’n bagage droppen. Dat thuis inchecken ook zo z’n nadelen heeft, ondervond ik direct bij toen ik bij zo’n bagagekluis stond. M’n koffer was namelijk 2 kilo te zwaar. Waar stewardessen nogal eens een oogje dicht kunnen knijpen, is zo’n bagagekluis meedogenloos, hard en zonder medelijden. Ik kon hoog of laag springen wat ik wilde, maar m’n koffer mocht zo niet mee. De kluis weigerde gewoon om dicht te gaan. Goed, eenmaal bij de servicebalie aangekomen werd me duidelijk dat ik 2 opties had: 100,- bij betalen of m’n bagage verdelen over m’n andere koffer en tas. Geen moeilijke keuze, leek me 
Uiteindelijk is alles goed gekomen en konden m’n koffers allemaal mee.

Afscheid nemen is en blijft niet leuk. Maar goed, toen ik eenmaal wegliep naar de paspoortcontrole voelde ik me echt goed! Ik had echt zin om te gaan en voelde me er echt klaar voor. Eenmaal bij de gate aangekomen werd ik omringt door orthodoxe Joodse mannen. Ze waren echt met veel, joh! Ik ben nog steeds benieuwd wat ze nou in New York te doen hadden. Eigenlijk wilde ik dat vragen in het vliegtuig, maar ik bedacht me dat ik dan misschien wel aanstootgevende dingen zou doen ofzo. Niet dat ik mezelf niet in de hand heb, maar meer dat ik me in hun ogen als een aanstootgevende vrouw gedraag. Snap je? Ik ben dus maar blijven zitten ;-)
Op m’n vlucht naar New York zat ik tussen 2 Amerikaanse mannen in. De ene man was een jaar of 25 en de andere een jaar of 55. De Amerikaan van een jaar of 55 zat bij het raam en de andere zat bij het gangpad en ik zat daar dus tussen in. De Amerikaan van een jaar of 55 was vrij groot en heeft eigenlijk de hele tijd geslapen. Was echt jammer van dat plekje bij het raam. Ik had zo met hem willen ruilen. Omdat de Amerikaan van een jaar of 55 dus aan het slapen was, had ie de schermpjes bij het raam naar beneden gedaan waardoor het dus best donker was. Vond ik niet heel relaxt en ik werd er echt een beetje down van. Ik bedoel, ik had net afscheid genomen en was nog aan het verwerken dat ik toch echt weg was en wilde daarom graag als afleiding naar buiten kijken (niet dat ik buiten de stralende zon – echt awesome dat als je maar hoog genoeg vliegt de zon eigenlijk gewoon altijd schijnt – ook maar iets kon zien), maar dat ging niet en op de een of andere manier werd ik daar een beetje verdrietig van. Ik voelde me een beetje alleen in dat grote vliegtuig tussen al die mensen. Eigenlijk wilde ik graag dat iedereen aan me kon zien wat voor tofs en eigenlijk zo niet-Sandrine’s ik aan het doen was, maar niemand had dat natuurlijk door. Nou goed, een uur voordat we gingen landen werd de Amerikaan wakker, deed het schermpje voor één van de ramen open en ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik door te vragen of het schermpje voor het andere raampje ook open mocht. En dat mocht. Ik weet niet of het kwam doordat we bijna bij New York waren en ik daarmee het eerste deel van m’n reis erop had zitten, of dat het kwam doordat ik de zon kon zien, maar ik voelde me ineens een stuk lichter. Ik ging een beetje omhoog om nog beter naar buiten te kijken en wat ik toen zag was zó vet! De timing waarop ik omhoog ging was namelijk super goed want we vlogen net over Long Island heen. Ik vroeg aan de Amerikaan of hij een foto voor me wilde maken omdat ik het niet heel goed kon zien en toen zei ie: “Tuurlijk! Weet je wat, ga jij maar hier zitten, dan kun je het beter zien.” Ja heus! Dus wij enigszins beholpen wisselen van plaats (we wilden de Amerikaan van 25 ontzien, dus do the math), maar het was het waard. Het was zó cool! Ik heb foto’s gemaakt, dus check de galerij.
Terwijl we over Long Island vlogen en we steeds dichter bij het vliegveld kwamen, vertelde de Amerikaan van 55 van alles over de geschiedenis van New York, de wijken en weet ik veel wat nog meer. Echt super vet!

En toen was ik op New York. Aaaah, ik weet niet wat het is maar ik vind die stad zo vet! I know, New York is overrated, maar het blijft super awesome. Op Schiphol had ik gehoord dat m’n koffer zou worden doorgelabeld naar Haïti, maar dat ik hem nog wel moest ophalen bij de bagageband op New York. Lekker dan! Toen ik dat hoorde schoot ik stiekem wel een beetje in de stress. Ik zou rond 15.30 aankomen op New York en zou om 18.20 weer doorvliegen naar Miami. Dat lijkt lang, maar als je ooit eens de Amerikaanse paspoortcontrole hebt meegemaakt weet je dat de tijd zo voorbij vliegt. In het vliegtuig onderweg naar New York vertelde de senior purser dat voor iedereen die een vervolgvlucht binnen 3 uur had, er een “quick line”-pas klaar lag waarmee je sneller de paspoortcontrole kon doen. Super chill! Ik zo’n ding opgehaald en inderdaad, ik kon de ellenlange rijen gewoon zo voorbij lopen. Alles leek goed te gaan, totdat…. Ik weet niet wat het is, maar op de één of andere manier sta ik altijd in de verkeerde rij. Bij de kassa bij de AH, in de Kruidvat. Gewoon altijd. Zo ook nu. Maar dit keer was het niet helemaal mijn schuld. Dit gebeurde er. Er waren 2 rijen voor de snelle paspoortcontrole, en de securitygast stuurde me naar de verkeerde rij waardoor ik mensen zonder “quick line” pas die later aankwamen eerder langs de paspoortcontrole zag lopen. Hm. Ik werd echt chagrijnig! Daarnaast stond in mijn rij ook nog eens een echtpaar voor me dat alles nogal traag deed, dus ik had het echt helemaal gehad. Nou goed, uiteindelijk was ik aan de beurt om foto’s te maken van m’n ogen, m’n vingers te laten scannen en antwoord te geven op de vraag hoe lang ik in Amerika zou blijven. Alles was goedgekeurd, dus ik kon m’n bagage ophalen. Weet je nog wat ik vertelde van die rijen? Het gebeurde weer. Er waren 2 enorme lange rijen om m’n paspoort opnieuw na te laten kijken. En in welke rij gaat madame staan? Juist, in de rij met de securitygast die met iedereen een praatje maakt terwijl hij hun paspoort controleert. Leuk, maar niet als je je volgende vlucht wil halen.
Nou goed, ook dat is goed gekomen, evenals m’n handbagagecheck voor m’n volgende vlucht, dus ik kon op naar de goede gate. New York JFK is echt enorm en bestaat uit verschillende gebouwen, dus we werden per bus naar de juiste terminal vervoerd. Al luisterend naar Imagine Dragons voelde ik me echt on top of the world toen ik over de taxibaan langs alle grote vliegtuigen reed. Yeah!

M’n vlucht naar Miami was kort maar krachtig. We vertrokken iets later dan de planning was, maar ik was uiteindelijk nog voor de geplande tijd op Miami. Het vliegtuig was bijna helemaal leeg en dat gaf eigenlijk best wel een grappige sfeer. Ik had een plekje bij het raam en dat was echt te gek, want toen we over Miami vlogen was het uitzicht echt super vet. Ik heb het geprobeerd op een foto te zetten, maar dit is typisch zo’n gevalletje van: Je had het in het echt moeten zien. Het vliegveld van Miami vind ik maar een beetje gek. Het is eigenlijk best overzichtelijk, maar net als met zoveel dingen moet je het wel eerst even snappen en ik begreep het eerst niet. Toen ik eenmaal m’n bagage had gepakt ging ik op zoek naar m’n hotel. Hihi, terwijl ik dit typ heb ik weer een grijns op m’n gezicht. Omdat ik later op de avond aan zou komen op Miami en ik geen zin had in stress omdat ik nog zou moeten zoeken naar m’n hotel, had ik een hotel geboekt op de luchthaven. Super chill. In m’n hoofd ging ik er vanuit dat het hotel wel op de luchthaven zou zijn, maar niet ín de luchthaven. Hihi, toen ik aan iemand vroeg waar ik het hotel kon vinden, zei de man: “Je volgt course E, neemt de lift en gaat naar de 2e verdieping. Daar is het.” Jep, m’n hotel zat gewoon ín de luchthaven, vlakbij de incheckbalies. Hoe awesome was dat!
De volgende ochtend zou ik om 6.00 moeten inchecken, dus ik zou pas om 5.50 weg hoeven uit m’n kamer. Súper relaxt. Heb die nacht vrij onrustig geslapen. Ik had wel een wake-up call besteld en 2 wekkers gezet, maar ik was bang dat ze de wake up call zouden vergeten en dat de wekkers stuk zouden gaan die nacht. Allemaal niet gebeurd en ik heb me netjes op tijd ingecheckt voor de laatste etappe van m’n major reis; de vlucht naar Haïti. Super grappig, hoe dichterbij ik bij Haïti kwam, hoe donkerder de huidskleur van de gemiddelde passagier in het vliegtuig werd. Was ik op de vlucht naar New York nog één van de weinige (zo niet de enige) donkere passagiers, viel ik op m’n vlucht naar Haïti totaal niet op. Dat ik niet opviel werd me duidelijk toen ik na de paspoortcontrole op Miami bij een kraampje stond. Naast me stond een donkere oma met 2 van haar kleinkinderen. Ze wilde van de dame achter de balie weten of er suiker zat op een broodstengel, maar kwam er niet uit. Vervolgens vroeg ze mij, Creoolse leek als ik ben, of ik even wilde vertalen! Nou goed, ik begreep wat ze bedoelde, dus ik legde aan de vrouw achter de kraam uit wat de vrouw wilde, waarop ik haar vervolgens kon vertellen dat er inderdaad suiker op de broodstengels zat. De vrouw wist genoeg, bedankte me uitvoerig in het Creools en liep door. Hahaha, ik moest, en moet nu weer, hard lachen.
Tijdens m’n vlucht naar Port au Prince zat ik weer bij het raam en weer was het uitzicht te gek. Doordat de lucht heel helder was en we niet heel hoog vlogen, kon ik vet veel zien. Ik zat aan de goede kant van het vliegtuig en zag vanuit m’n raam Miami en Miami Beach liggen. (Vunda, ik heb speciaal wat foto’s voor je gemaakt) De vlucht duurde nog geen twee uur en ik heb de hele tijd uit het raam gekeken en me verwonderd over hoe onwijs mooi alles wel niet was en hoe zo’n gek idee het was dat ik bijna op Haïti was. Na ongeveer anderhalf uur zag ik vanuit de verte Haïti liggen en dat was echt cool. Haïti is echt prachtig! Google maar eens. Laat je niet afschrikken door de foto’s van de aardbeving en de laatste orkaan, maar blijf zoeken. Het is echt te gek 
Eenmaal het vliegtuig uit werd ik verwelkomt door een Haïtiaanse versie van Trinity. Nice! Toen ik aankwam op Haïti had ik me voorbereid op een grote chaos in de aankomsthal. Toen we hier vorig jaar waren werd het een en ander verbouwd en moesten we onze koffers tussen de chaos vandaan halen, dus daar ging ik nu weer vanuit. Dat was nu totaal niet het geval. Het zag er allemaal heel schoon en mooi uit. De paspoort controle ging weer goed (dat hele visum hebben ze niet gezien) en ik mocht doorlopen. Op naar m’n koffers. Je koffers ophalen gaat op Haïti een beetje anders dan op de gemiddelde luchthaven. Als je koffers incheckt krijg je wel eens zo’n bonnetje met daarop de barcode van je koffer. Bij aankomst op Haïti geef je die aan een beambte en die pakt dan je koffer (in mijn geval was die van mij ook druk bezig met een andere waardoor hij mijn koffers had gemist als ik ze niet zelf had gepakt). Als je eenmaal je koffer hebt krijg je je bonnetjes weer terug en loop je door naar de aankomsthal, maar niet voordat je nog een keer bent gecontroleerd door de volgende beambte die checkt of je echt je eigen koffer hebt meegenomen en niet die van iemand anders. Geeft me een goed, veilig gevoel ;-)
Goed, ik had alle hordes en hindernissen overleefd en was dan nu echt op Haïti. Toen ik eenmaal naar buiten liep, zag ik op een gegeven moment een bordje met daarop in het groot “San” geschreven. Zo cool, ik heb altijd al eens willen worden verwelkomt door iemand met een bordje met mijn naam erop en nu is dat gewoon gebeurt, hihi. Nou goed, “San” dat was natuurlijk voor mij en kon niet missen. Het bordje werd vastgehouden door een man, die later Peter bleek te heten en die werd vergezeld door een vrouw, Karin. Peter en Karin zijn 2 Belgen die evenals ik voor de stichting Child Flower aan het werk zijn. Ze zijn echt aardig! Peter is hier nog tot December en Karen gaat over 3 weken weer weg.
Toen ik achter in de auto zat realiseerde ik me dat ik er gewoon echt was. Het avontuur kon gaan beginnen.

Inmiddels zit m’n eerste “echte” Haïti-dag erop en ik heb het echt naar m’n zin. O ja, dat is wel goed om te weten. Ik heb in huis geen spiffy wifi-ding dus kan m’n telefoon tot nu toe alleen gebruiken om te smsen of te bellen. Tot nu toe, want ik ben van plan om binnenkort even een Haïtiaanse simkaart te kopen, zodat ik weer internet op m’n telefoon heb. Ik ben me inmiddels al aardig aan het aanpassen aan het Haïtiaanse ritme, dus het kan even duren ;-) Omdat ik dus geen wifi in huis heb en we één internetUSBstick moeten delen met 3 personen, ben ik dus zeeeer beperkt bereikbaar. Als ik dus niet reageer op mailtjes, appjes of smsjes dan is dat niet persoonlijk, maar dan zit het allemaal even niet zo mee (zoals Theo altijd zo mooi kan zeggen).

Tot later weer!

Liefs,
Sandrine

Ps. Oeps, hij is erg lang geworden. Eskize’m!
Pps. I know, “pictures or it didn’t happen”, maar die komen er aan!