Nog even...

Een nieuw jaar! Ah, het is zo gek, het is Januari en ik heb nog maar 3 weken te gaan op Haïti. Wow... Ik heb een beetje een dubbel gevoel over weggaan. Ik heb ontzettend zin om iedereen weer te knuffelen in Nederland en thee’tjes te drinken met deze en genen, maar ga het hier ook missen als ik eenmaal in Nederland ben. Ik merk dat ik in m’n hoofd alvast een beetje aan het afscheid nemen ben ofzo. Ik ging zelfs al bedenken wat ik in m’n laatste blog zou gaan zetten en dan vooral hoe ik zeg maar terugkijk op m’n tijd hier. Ik weet het, dat kan ik eigenlijk nu nog helemaal niet weten, maar toch. Eigenlijk ook al wel een beetje, of zo. Het is soort van hetzelfde als dat je op een gegeven moment in je VGSU-tijd gaat bedenken wat je in je afscheidsbrief gaat zetten. Maar dan nét even anders. Snap je? De mensen die mij een beetje kennen weten dat dit niet per se heeeeel raar gedrag is, dat vooruitdenken en plannen, maar ik kan me voorstellen dat voor de lezers onder u die mij niet zo goed kennen dit toch wel echt heel vreemd en vooral ronduit bizar is.

Kerst en Oud en Nieuw hebben we inmiddels gevierd en het nieuwe jaar is al lang en breed begonnen.
Kerst in de zon met 30 graden in je jurkje en zonder alle gouwe ouwe kersthits op Sky Radio is echt een beetje anders. Kerstavond hadden we met alle kinderen een groot kerstdiner. Terwijl we aan het wachten waren op ons eten, werd de tijd gevuld met een spontane danswedstrijd. Wat dat toch is met Haïtianen en dansen, geen idee ;) Maar goed, zelfs de meest kleine meisjes deden mee! Echt ongelofelijk. Ik bedenk me net dat ik het in m’n vorige blog ook over het dansen op Haïti heb gehad en volgens mij noemde ik toen ook al dat ook kleine meisjes gingen dansen. Never mind. Nou goed, na verloop van tijd kwam dus het eten en konden we aanvallen. Na het eten ben ik met Diana en Fabiola naar een kerstconcert in de kerk geweest. Eigenlijk moesten we betalen, maar de meiden hadden bedacht dat ik als buitenlander wel eerst kon gaan en zij dan achter me aan konden liepen met het idee dat ze mij als buitenlander niet zouden laten betalen. Ongeloofeloos maar waar werkte het gewoon :-) Op een gegeven moment waren we wel weer klaar met het concert (we hadden geen kaartje gekocht dus het was niet jammer van ons geld om eerder weg te gaan) en toen zijn we weer naar huis gegaan. Ik weet niet precies tot hoe laat het concert is door gegaan, maar toen ik om half 2 in de nacht wakker werk, hoorde ik nog steeds muziek.

Eind december was de grote finale van het songfestival en die finale was echt een hele happening. Van Diana had ik een jurk gekregen om aan te doen. Dat alleen was al compleet nieuw en een ding voor me. Ik was namelijk van plan om één van m’n eigen jurkjes aan te doen en vond die wel goed genoeg, maar Diana dacht daar anders over. We hadden afgesproken dat we om 20.00 weg zouden gaan. Maar goed, ik dacht: “San, je bent op Haïti en níet in Nederland, dus je weet dat 20.00 niet 20.00 is, maar een stuk later.” Dus ik ging om half 20.30 naar Diana toe om d’r op te halen. Ikzelf was al helemaal aangekleed, maar toen ik bij Diana kwam zat ze nog heel ontspannen met krullers in d’r haar d’r nagels te doen. Om 21.30 waren Diana en Fabiola nog steeds súper relaxt en ontspannen zich aan het opmaken, hun haren aan het doen en nog een keer hun nagels aan het lakken, toen ik subtiel zei: Oh man, het is al 21.30! Ik hoop dat er nog een plekje is zo, want het is al best wel laat. Waarop de meiden zeiden: Oh nee, het begint toch om 22.00. Ik dacht echt: Dat méén je niet!Goed, lang verhaal kort: Uiteindelijk gingen we om 22.00 (!) naar het songfestival. Ongelofelijk. Toen we bij het songfestival kwamen konden we eerst niet naar binnen, maar uiteindelijk hadden we om 22.15 een plekje. Ik was echt compleet van m’n stuk. Ik dacht dat ik me zó goed had aangepast na 4 maanden hier zijn, maar niet dus. Iedereen had zich helemaal uitgedost voor de finale. Echt grappig om te zien. De meiden van het weeshuis hebben hun dans opgevoerd die ze hadden ingestudeerd. Ik heb het niet gezien omdat ik kapot was, maar ik begreep dat ze om 01.00 en om 04.00 hebben gedanst en dat het heel tof was. Uiteindelijk was de finale om 5.00 in de ochtend afgelopen, maar toen lag ik allang op 1 oor. De dag erna was het kinderdorp bijna uitgestorven omdat iedereen in bed lag bij te komen van de avond ervoor.

Ik heb hier in huis een wasmachine waar ik altijd m’n kleren in was. So far niets bijzonders. Omdat ik vaak te lui ben om naar buiten te lopen om m’n kleren daar op te hangen, hang ik ze vaak te drogen in m’n huis. Dus regelmatig hangen er shirtjes, handdoeken of korte broeken over de stoelen. Vervolgens neem ik die kleren dan weer mee naar m’n kamer en leg ik ze op m’n bed omdat ik vaak geen zin heb om m’n kleren op te vouwen en in m’n kast te leggen. Het is al regelmatig gebeurd dat Diana vervolgens binnenkomt en dan spontaan m’n kleren begint op te vouwen en de rest van m’n kamer begint op te ruimen. M’n schoenen worden op een rijtje voor de kast gezet, m’n kleren vouwt ze op, als ik afwas in de keuken heb staan wast ze het af. Het is echt ongelofelijk. Als ik vervolgens verbaasd reageer en zeg dat ze dat echt niet hoeft te doen, zegt ze altijd: Oh nee, dat doe ik altijd met vriendinnen. Lieve vriendinnen in Nederland, ik hou wel van dit soort gedrag! Doe er je winst mee ;) Oh en even voor de duidelijkheid, ik kan me voorstellen dat jullie nu denken dat ik heel slordig ben ofzo, maar dat is echt niet waar ;-)

Laatst ben ik samen met Daniëlle, Dieuseul, Abias en Michel naar een uitkijkpunt hoog in de bergen geweest waar je bijna heel Haïti in één keer kunt zien. Echt zó vet! Ik heb geprobeerd foto’s te maken, maar dat werkte niet zo goed. Was typisch een gevalletje van: Moet je bij zijn geweest. Daarna zijn we naar de Haïtiaanse Mc geweest en dat was lékker! Oh heerlijk! Een kipburger met patat. Jammie! Na 4 maanden waarin ik voornamelijk rijst of spaghetti heb gegeten, was dit echt een welkome afwisseling. Enige domper op die dag was dat één van de ATMs m’n pinpas had ingeslikt. Ik wilde geld pinnen en was zo dom om dat via zo’n ATM te doen, terwijl ik heel goed weet dat je dat niet moet doen op Haïti. Ik denk echt dat ik last had van een vlaag van verstandsverbijstering toen ik het tóch deed. Nou goed, die machine dus m’n pas ingeslikt en toen we belden naar de bank zeiden ze dat ze om 15.00 zouden komen. Dat betekende dat we nog 3 uur moesten wachten. Uiteindelijk heb ik op 3 dagen later m’n pas teruggekregen en was ik als een kind zo blij :-).

12 Januari was het 4 jaar geleden dat de aardbeving plaats vond. Ik moet er best regelmatig aan denken. Als ik bijvoorbeeld één van de kids hier zie ofzo, dan bedenk ik me dat de kans groot is dat ze één van hun familieleden hebben verloren door de aardbeving. En dan komt het opeens heel dichtbij. Of zoals toen ik ging verhuizen naar het appartement waar ik nu zit. Toen Johan me de sleutels gaf, zei hij: “Sandrine, het eerste wat je moet doen als je in die kamer bent, is kijken of je weet hoe het slot van de achterdeur werkt. Want als er een aardbeving is moet je niet door het hele huis lopen, maar moet je echt via die deur naar buiten. Dus je moet echt goed kijken of je weet hoe het slot werkt.” Inmiddels weet ik hoe het slot werkt en gelukkig is er nog geen aardbeving geweest, maar toch. Het zit er zo in bij de mensen hier ofzo.

M’n dieren-op-Haïti-zijn-toch-wel-heel-eng-gevoel is naar een compleet ander level getild. Ik had namelijk een addert(tje) in m’n huis. Echt zó scary! Ik ben nu niet meer alleen bedacht op spinnen en muizen, maar ook op adders. Iew! Ergens is het ook een goed iets, die enge beesten hier. Ik ben namelijk bijna van m’n angst voor muizen af. Ik bedoel, vergeleken met vogelspinnen en adders zijn dat maar lieve beestjes.

Vorige week kreeg ik kookles van 1 van de tantes! Ze ging me leren hoe je Haïtiaanse spaghetti maakt. Echt zó leuk! Ik zat buiten op één van de bankjes te lezen, toen matante Yvrose naar me toe kwam en zei dat matant Marie Josee aan het koken was en of ik het wilde leren. Dat wilde ik wel! Dus ik naar binnen, gevraagd of ik foto’s mocht maken, vervolgens m’n camera gehaald en ruim een uur zitten kijken naar hoe zij kookte. Echt zó cool. Ze ging elke stap uitleggen. In het Creools, dus soms moest ik wel even om verheldering vragen, maar het was echt zó interessant. Of ik dat nu ook in Nederland ga maken? Ehm, geen idee. Volgens mij hebben we de helft van de producten die ze gebruikte niet (of in elk geval heb ik ze nog nooit gezien), maar dat moet ik maar even aan m’n zusje de kok vragen.

In de ochtenden help ik Ruth vaak mee bij het versturen van de brieven voor de sponsoren in Nederland. Wie zelf financiële adoptiekinderen heeft, weet waar ik het over heb. Brieven van kindertjes voor de sponsoren. Echt zó cool, inmiddels lukt het me om een groot deel van de brief zelf te vertalen vanuit het Creools in het engels. Echt vet! Ik ging dat laatst gewoon es proberen en toen ik het later aan Ruth liet lezen om te controleren, was ze heel trots. En ik ook :-). Wat betreft het Creools is het jammer dat ik wegga over 3 weken, want ik begin er net lekker in de taal te komen. Sommige jongens hier op het kinderdorp praten expres alleen maar Creools tegen me omdat ze vinden dat ik dat ook moet kunnen. Best gemeen van ze, maar het werkt wel!

Ik heb afgelopen week sloffen besteld voor als ik weer terug ben in Nederland. Als ik 10 februari aankom, kom ik uit een land waarin het ruim 30 graden is, dus ik kan me voorstellen dat ik naast een cultuurshock ook een temperatuurshock ga krijgen. Vandaar die sloffen. Want dan heb ik in elk geval warme voeten. Al begreep ik dat het in Nederland nog steeds niet heel koud is. Hm. Wat ik nu ga zeggen bedoel ik niet vervelend hoor, maar ik wil zó graag dat het nog even vet koud is bij jullie binnenkort. Iets van -15 of zo zou leuk zijn. Niet omdat ik jullie niet mag, maar ik wil gewoon graag skypen met Nederland en dan weten dat het bij jullie -15 is en dat ik dan hier in de zon in m’n hempje en rokje loop. Dat lijkt me leuk. Maar dat is dus niet omdat ik júllie niet leuk vind, maar gewoon. Snap je? Sorry.

Vanmorgen heb ik Ruth weer geholpen op het kantoor en vanmiddag ga ik met de kids tekeningen maken voor hun sponsoren in Nederland. Vandaag heb ik ook uitgekozen om m’n voorkeuren voor m’n masterstage van volgend jaar op te geven en verder alle rompslomp te regelen die daarbij komt kijken. Wie weet waar ik volgend jaar om deze tijd ben! Maaaar, nu ben ik nog op Haïti :-D.

Tot later weer!

Liefs,
Sandrine

Ps. Foto’s in de galerij!