Bruin van buiten, blank van binnen

Het is zover. Met nog anderhalve dag op Haïti, is het tijd voor m’n laatste blog vanaf dit prachtige eiland. Oh man, wát een gek idee; aan het grootste avontuur van m’n leven tot nu toe is een eind gekomen. Het voelt heel surrealistisch dat ik maandag weer in Nederland ben. De afspraken die al in m’n telefoon staan maken het wel iets concreter maar het blijft nog steeds abstract. Maar het is echt zo. Morgen m’n koffer inpakken, knuffelen met de kids, foto’s maken en dan zondag daadwerkelijk gaan. Oh, ik moet niet vergeten alvast in te checken zaterdagavond.

In de afgelopen weken heb ik weer van alles beleefd. Zo gebeurde er een tijdje terug iets heel spannends! Nee, dit keer niet iets met spinnen (al heb ik wel een dode slang in een boom gezien! Oei!), maar echt spannend. Marianne, Noel, Sam, Abby en ik zaten een tijdje geleden in de auto hier in de stad, in Port au Prince. Sam en Abby waren buiten iets aan het kopen en Noel, Marianne en ik zaten in de auto te wachten totdat ze klaar waren. Het ging heel snel, maar op een gegeven moment hoorden we schoten en zagen we Sam en Abby buiten naar ons gebaren dat we weg moesten rijden. Wij dat doen en snel een zijstraat in. Met ons gingen nog ik weet niet hoeveel mensen diezelfde zijstraat in. Ik keek door het achterraam en zag allemaal mensen onze kant op komen en op de achtergrond hoorden we dus die schoten. Echt zó spannend! Marianne en ik zaten achterin en Marianne zat helemaal weggedoken omdat ze niet wilde dat van buitenaf mensen konden zien dat er een blank iemand in de auto zat. Omdat ik toch niet opviel, bleef ik naar buiten kijken om te zien of Sam en Abby er al aan kwamen. Na een tijdje (het leek echt een eeuwigheid te duren), kwamen eerst Abby en daarna Sam naar ons toe en konden we zonder kleerscheuren wegkomen. Achteraf bleek dat men in opstand kwam omdat de docenten niet kregen betaald en de regering wel 5 miljoen uitgaf aan carnaval wat binnenkort gehouden gaat worden. Ik kan me er iets bij voorstellen dat men daar niet blij mee is. Dat men onrustig was in de stad, was al eerder duidelijk. Toen we een zijstraat in wilden zagen we namelijk in de verte dat er autobanden werden verbrand. En wanneer dat gebeurd op Haïti, weet je dat je rechtsomkeert moet maken omdat dat niet veel goeds betekent. Dus dat deden we toen.

Ik heb laatst de beha’s uitgedeeld! Dat was echt lagge. Maar ook een beetje gekkig ofzo. Ik had namelijk in m’n hoofd dat ik m’n behakennis die ik heb opgedaan bij de Hunkemoller over zou gaan brengen op de meiden. Dus een beha moet zo en zo zitten, blablabla. Maar, daar waren de meiden niet echt in geïnteresseerd. Ik had een soort van Hunkemoller nagebootst en had alle beha’s uitgestald m’n tafels zodat de meiden konden kiezen. En dat deden ze. Naar de maat werd niet gekeken, maar wel naar de motiefjes en opdrukken. Hihi, daar ging m’n praatje ;-) Maaaar, de meiden waren dolblij en daar gaat het om. In totaal had ik zo’n 100 beha’s. Echt wauw! Die heb ik niet allemaal hier op het kinderdorp uitgedeeld, omdat de meiden geen grote beha’s wilden. De rest van de beha’s gaan naar Marianne die ze gaat uitdelen in haar dorp. Das dus lagge, dan hebben zowel vrouwen in Bon Repos en vrouwen in Sous Savanne beha’s uit Nederland. Ik weet niet wie allemaal beha’s heeft gegeven, maar iedereen bedankt! Dat moest ik sowieso nog zeggen van de meiden hier op het kinderdorp.

Over Marianne gesproken. Ik ben vorige week 2 dagen met René en Marianne mee geweest naar hun dorp. We hebben weer geslapen bij meneer en mevrouw Tingue (weet je nog het verhaal met die 2 spinnen en een muis in m’n kamer? Dat was daar). Het was echt zó leuk! Overdag met René en Marianne op “huisbezoek” geweest. René en Marianne bouwen huizen in het dorp en ze gingen langs mensen die een aanvraag hadden gedaan voor een huis en ik ging mee. Dat was echt soms best schrijnend om te zien. Vrouwen die met hun kinderen in lemen huisjes wonen, of huisjes die eigenlijk niet echt huisjes zijn te noemen: plastic zeil met een golfplaten huisje erop. Echt wat je ziet op TV. Doordat ik eigenlijk altijd in de stad ben (en ik daar ook genoeg armoede zie hoor), vergeet ik wel eens dat Haïti ook nog een “andere” kant heeft. Armoede ziet er opeens heel anders uit. Als ik dan denk aan hoe hard het hier kan regenen en dat de mensen in huisjes van plastic zeil wonen, met een golfplaten dak met kieren en gewoon aarde op de grond wat dus verandert in een grote modderpoel, weet ik vaak niet zo goed wat ik moet zeggen. Het was leuk om weer bij meneer en mevrouw Tingue te zijn! En ook om samen met Marianne zo lekker door het dorp te struinen. Ik heb echt genoten.

M’n laatste weekend heb ik deels doorgebracht bij Daniëlle op Love a Child, de organisatie waar ik in de zomer van 2012 was. Het was echt leuk om terug te zijn! Het voelde echt soort van vertrouwd. Ik had in 2012 een jongetje waar ik altijd mee knuffelde, echt een scheetje, en die is zó groot geworden! Natuurlijk herkende ie me niet meer, maar ik hem natuurlijk wel. Eén jongen van een jaar of 8 (Moses) wist nog wie ik was en wist nog te vertellen dat we vorig jaar in de tuin van het kinderhuis spelletjesdagen hadden georganiseerd. Echt grappig was dat! Zaterdagavond hebben Robert en Durkje altijd Bijbelstudie met de oudste jeugd en daar ging ik ook naar toe. Heb er nog een praatje gehouden. Echt leuk was dat!

Ik blijf me erover verbazen hoe hard de kinderen de afgelopen maanden zijn gegroeid. Toen ik hier net was, was er een tweeling en die waren heel klein en moesten altijd huilen als ze me zagen. Inmiddels zijn de 2 meiden enorm gegroeid en zijn ze alles behalve verlegen als ze me zien. We zijn dikke vriendinnetjes geworden :-D Nu is het regelmatig zo dat ik over het kinderdorp loop en ik vanuit de verte hoor: Sandrine, kom nu! En als ik dan kijk wie dat zeggen, staan Geralda en Geraldine zij aan zij met hun handje in de lucht me te wenken. Ik kan dan natuurlijk niet anders dan, hoe druk ik het ook soms heb, even naar ze toe te gaan. Vervolgens krijg ik dan een kus op m’n wang en dan zijn ze weer weg. Heerlijk. Oh man, wat ga ik die meisjes missen.

5 maanden Haïti. Ik ben regelmatig aan het bedenken wat nou m’n conclusie is na zo’n lange tijd in m’n geboorteland. Ik denk dat Rodney het wel mooi heeft verwoord. Hij zei een tijdje terug tegen me, toen we op de schommel aan het kletsen waren: “Sandrine, je bent echt bruin van buiten maar zó ontzettend blank van binnen.” Ik moest heel hard lachen toen ie dat had gezegd waarop ie het nóg een keer zei en ik in zijn ogen steeds blanker werd. Toch denk ik dat ie wel gelijk heeft. De afgelopen 5 maanden heb ik gemerkt dat ik voor de overgrote meerderheid van de Haïtianen op het eerste gezicht doorga als een Haïtiaan. Totdat ik m’n mond opendoe ;-) Soms was dat ook best wel lastig, ofzo. Want dan stond ik bijvoorbeeld in de winkel en dan begon degene aan de kassa in het Creools tegen me te praten en als ik dan in het Creools terug zei dat ik geen Creools kon, werd ik soms best een beetje bevreemd aangekeken. Niet altijd even chill. Maar dat is niet eens wat Rodney bedoelt. Ik heb gemerkt dat ik, ondanks m’n Haïtiaanse roots, ontzettend blank ben. M’n wereldbeeld, m’n manier van in het leven staan, alles ademt “blank”, Nederlands (dat ik niet van stamppot houd heeft daar niets mee te maken ;-). Dat is volkomen logisch, omdat ik in Nederland ben opgegroeid, maar toch. Zo zie je maar weer hoe bepalend de omgeving is waarin je opgroeit voor hoe je de wereld ziet.

Het zal wel gek zijn om na zo’n lange tijd weer hoge gebouwen te zien enzo (Ik val meteen met m’n neus in de boter met een stop in New York), of om weer drinkwater uit de kraan te hebben, zelf te koken en zelf schoon te maken (misschien kunnen m’n huisgenoten me daarin tegemoet komen door de eerste weken m’n schoonmaaktaak over te nemen en voor me te koken ;-). Tegelijk zal het ook heeeerlijk zijn om geen risico meer te lopen op grote vogelspinnen, slangen en andere tropische beesten in je huis. Ik ga de kids missen, evenals de 30+ graden :-). Maar dit alles is zal puur een kwestie van wennen zijn en na alles wat ik heb beleefd, overleefd en meegemaakt, kan ik dat vast wel aan ;-)

Het zit er op, het is klaar, ik ga bijna naar huis. Ik heb ontzettend hard gelachen met de mensen die ik hier heb ontmoet, genoten van de kids, de knuffels en de kusjes, heb gebaald en ben verdrietig geweest omdat dingen anders zijn gelopen dan ik van tevoren had gehoopt en verwacht, heb heimwee gehad naar thuis, maar heb boven alles ontzettend genoten. En ik ben trots. Trots dat ik het heb gedaan: 5 maanden in m’n eentje naar Haïti.
Mijn conclusie na 5 maanden hier te hebben gewoond: Haïti is een prachtig, maar arm eiland, met prachtige natuur, een mooie maar soms ingewikkelde cultuur die ik nog steeds niet altijd helemaal begrijp (ik troost me maar met de gedachte dat Johan, die al 30 jaar hier woont, het ook nog niet altijd begrijpt) en coole mensen. Ik ga geen definitief “doei” zeggen tegen Haïti, maar “tot ziens” omdat ik zo’n gevoel heb, en stilletjes hoop, dat ik hier nog es terug ga komen.

Ik vond het cool om te merken dat jullie m’n blogs lazen afgelopen maanden. Alle reacties via Facebook, app, mail en sms waren echt hartverwarmend. Diegenen die steeds al m’n lappen tekst hebben gelezen: petje af ;-) Mensen die hebben gescand: Dat snap ik heel goed :) Tof dat jullie met me hebben meegelezen en daardoor vanaf een afstandje mijn grote avontuur hebben meebeleefd.

Oké, nu stop ik echt. Ik ga snel naar buiten om nog eventjes m’n kleine vriendjes hier op het kinderdorp te knuffelen nu het nog kan.

Tot in Hasselt, tot in Utrecht, tot later!

Liefs,
Sandrine

Ps. Ik kan nog 22 foto’s uploaden, dus die kun je vinden in de galerij!
Pps. 7 blogs in totaal, zie ik nu. Een mooi getal om mee te eindigen. Niets meer aan doen :-)
Pps. Oké, nu stop ik echt. Doei!